Om het reisverslag naar Spitsbergen volledig te maken ook nog een woordje over de hondensleetocht die we aldaar nog gedaan hebben. Dat was niet onze eerste, maar wel veruit de moeilijkste keer. Deze tocht leidde ons in een sneeuwscootervrije valei niet ver buiten Lonyearbyen. De stille, uitgestrekte sneeuwlandschappen waren weerom adembenemend,
ook deels door de koude... Maar omwille van het veeleisende parcours en onze talrijke valpartijen, waarbij Marjolijn soms tientallen meters werd meegesleept, half in de de slee, half in de sneeuw, hebben we er niet echt tenvolle
van kunnen genieten. Op het keerpunt hielden we halt voor een kort bezoek aan een ijsgrot onder een gletcher. Omdat die gletcher niet verschuift, is die grot ook al jaren langs dezelfde weg toegankelijk. Na een snelle oplos-maaltijd werden we, ondanks de opnieuw extreem koude temperaturen van -25°C, aangeraden om onze bivakmutsen e.d. af te zetten omdat het in de grot anders "veel te warm" zou zijn. En effectief, in de grot was de temperatuur maar net onder het vriespunt en het binnengaan ervan voelde aan als een golf
van warme lucht, héél bizar! Binnenin leek het een kopie van de Grotten van Han, maar dan volledig in ijs, inclusief stalactieten, stalagmieten en hele galerijen, fenomenaal mooi! Daarna ging het terug richting vertrek, uiteraard opnieuw met vallen en opstaan... Ik wil er toch ook nog bijvertellen dat het op zich een hele ervaring is om zo 6 honden voor je te hebben lopen, die, als het ware met een snelle beurtrol, al lopend op een speciale manier, hun behoefte moeten doen.
Uw woef,
Geert
